Jak zachęcić dzieci do wykonywania obowiązków domowych?

Chcesz wychować samodzielnego, odpowiedzialnego, pewnego siebie i umiejącego planować człowieka. Wiesz, że codzienne obowiązki domowe są świetną pomocą w wykształceniu tych cech. Dzielisz zadania, robisz plany, ale...

Zamiast udanej współpracy i lśniącego domu, śmieci wysypują się z kosza, naczynia piętrzą się w zlewie, twoje upomnienia spotykają się z tym samym, przeciągłym "Zaaaaraz!", a niezmiernie zajęta latorośl ucieka do swoich bardzo ważnych spraw. Opadają ci ręce i bierzesz się do pracy, albo wściekasz się i grozisz karami. 

Kiedy emocje mijają, siadasz na kanapie z kubkiem herbaty i zastanawiasz się gdzie tkwi błąd?

Jak sprawić, żeby współpraca kwitła bez krzyku lub zniechęcenia? Co zrobić, żeby dziecku chciało się chcieć, żeby uczestniczyło w życiu rodzinnym jako producent, a nie tylko konsument?  Gdzie tkwi magiczny guzik, po którego naciśnięciu malec, a może już starszak poczuje się odpowiedzialny za wasz wspólny dom? 

Obowiązki domowe dziecka, gwarancją sukcesu w życiu?

7 powodów, dla których warto wprowadzać dzieci w obowiązki domowe. 

Chcesz, aby twoje dziecko było szczęśliwe i osiągnęło sukces.
Co robisz?
Zapisujesz na angielski, zajęcia dodatkowe, pilnujesz odrabiania lekcji, zwalniasz z innych obowiązków, żeby miało czas na naukę i wypoczynek.
I... brniesz w ślepą uliczkę...
Bo czy wyedukowane dziecko, będzie szczęśliwym dorosłym, który osiąga sukcesy w życiu?
Oczywiście, że nie, jeśli poza intelektem nie zadbamy o inne ważne elementy - emocje, relacje z innymi itd. Sprawy przyziemne i codzienne, jak mycie łazienki, ścielenie łóżka czy gotowanie obiadu też są bardzo ważne. Ale jaki one mają związek ze szczęściem i sukcesem? Dziś spróbuję cię przekonać, że ogromny!

Nie chce iść do przedszkola, płacze. Co robić?

Znowu wrzesień. Debiuty przedszkolne i powroty z wakacji. Wiele radosnych. Ale nie wszystkie. 

• Staś płacze przed wyjściem z domu, Kasia po drodze, a Adaś przy rozstaniu. 
• Kazio mówi, że nie pójdzie dziś do przedszkola, bo przecież mama zostaje w domu z młodszą siostrą, więc on też może zostać. 
• Agnieszka przeciąga rozstanie z tatą, prosi o kolejnego całusa i potwierdzenie, o której godzinie tata wróci.
• Franek opowiada rodzicom straszne historie o przedszkolu. Julka go bije, Karol nie chce się z nim bawić, a Pani Ola nie daje mu obiadu.  Dlatego nie będzie już tam chodził!

Twoje dziecko także protestuje i nie chce iść do przedszkola. 

Co możesz zrobić? Zostawiać dziecko płaczące? Porozmawiać z rodzicami Julki, żeby dała spokój Frankowi? Zrobić awanturę pani Oli za ten obiad? Zrezygnować z przedszkola, czy je zmienić?

Co robić, aby dziecko chciało się uczyć?

I znów szkoła. Pierwszaki poznają nowe środowisko, starsi cieszą się ze spotkania z przyjaciółmi. Po pierwszych emocjach i wrześniowej rozgrzewce, zaczyna się nauka, a z nią przychodzi nuda i frustracja. Dzieciaki narzekają na kiepskich nauczycieli, odkładają zadania na później. Ty wspierasz, wymagasz, ale efekty są niewspółmierne do wysiłków. Masz dość, już na samą myśl o tym, co cię czeka. Chcesz dla swojego dziecka jak najlepiej, ale czy jego rozwój musi się wiązać z ciągłymi awanturami? 

Co robić, żeby dziecko chętnie się uczyło?

Czy wakacje z dzieckiem mogą być przyjemnością?

Wyczekane dwa tygodnie wolnego. Żadnej pracy. Tylko odpoczynek i rodzina. A może raczej albo, albo?

Bo jak to połączyć, jeśli niemal natychmiast po wyjściu z domu, maluchy zaczynają zawodzić "Maaamooo! Kiedy dojedziemy? Nudzi mi się". Starsi natomiast sięgają po urządzenia i zatykają uszy słuchawkami. Na miejscu  ciągną cię na gofra i po piłeczkę do automatu. Nadmorski deptak kusi kiczem i śmieciowym jedzeniem, więc zamiast cieszyć się przyrodą, tłumaczysz dzieciom, że trzy lody dziennie to naprawdę wystarczy. Potem słuchasz jęków, że te spacery są za długie, a kiedy już docieracie na plażę maluchy kłócą się o łopatkę, a starszaki kontestują. I jak tu nie wybrać wakacji nad basenem z animacją od rana do wieczora? Przecież rodzice też chcą odpocząć.  

Czy można to przetrwać? 

A może nawet spróbować sprawić, żeby wakacje stały się przyjemnością, niemal taką jak z folderów reklamowych?

Dziecko w wirtualnym świecie. Czy może być bezpieczne?

Zastanawiałam się już nad wpływem smartfonów na dzieci.
Dzisiaj krok dalej. Co zrobić, kiedy już wiemy, że:

• dzieci intensywnie korzystające ze smartfonów:
• gorzej się rozwijają, 
• słabiej koncentrują, 
• mają gorsze wyniki w nauce, 
• są bardziej zestresowane, 
• częściej borykają się z lękiem społecznym, 
• częściej są agresywne itd.

• co drugie dziecko ma pierwszy kontakt z pornografią w wieku 11 lat, a zdarzają się już uzależnione od niej 8 latki! A dostęp do nieodpowiednich treści najłatwiej uzyskać przez internet.

Czy zabronić dzieciom używania urządzeń mobilnych i komputera? Czy może wprowadzić kilka prostych zasad?
Pierwszego pomysłu nie damy rady zrealizować w dłuższej perspektywie. Zastanówmy się nad zasadami.

A przy okazji zasad. Ostatnio znów usłyszałam od jednego z przedszkolaków:

- W domu mama sprząta zabawki.
- A w przedszkolu sprzątasz sam. Dlaczego?
- Bo w przedszkolu są zasady :-)

Zatem do zasad!

Jak smartfon wpływa na Twoje dziecko?

Lubię obserwować ludzi. Słucham rozmów, przyglądam się relacjom. Szczególnie tym między rodzicami a dziećmi. Często są piękne, pełne miłości, uważności, bliskiego kontaktu. Niestety nie zawsze. Ostatnio szybko rozwija się trend, który zmienia m.in. relacje rodzinne. Widać go na każdym kroku. 

Jadąc metrem patrzę wokół. Rzadko spotykam czyjeś oczy. Zwykle widzę pochylone głowy. Wszechświat współpasażerów nie kryje się już w skorupce orzecha, ukrył się w smartfonach.

Wśród pasażerów mama z kilkuletnim synem. Dziecko tęsknie rozgląda się wokół, mama przewija zdjęcia stylizacji paznokci. Odpoczywa po pracy?

Korytarz szkoły muzycznej. Zbliża się dziewiętnasta. Ośmiolatka z tatą, na kanapie obok mnie. Co tydzień ci sami. Siedzą ramię w ramię. Ponad godzinę. Nie wymieniają ani słowa. Grają. Tata na tablecie. Córeczka na telefonie.

Niedziela. Restauracja z pięknym widokiem na park. Przy stoliku, rodzina z dwójką dzieci. Oni też nie rozmawiają. A może tak, ale nie ze sobą. Tata i dzieci z nosami w telefonach, mama przewraca oczami i milczy.

Takich sytuacji jest mnóstwo. Coraz mniej rozmowy, coraz więcej mediów.

Coraz częściej małe dzieci jedzą posiłki oglądając bajkę ("żeby więcej zjadło"), korzystają z nocnika z tabletem w dłoni (nawet można kupić już oba "urządzenia" w zestawie), siedzą przy rodzinnym stole patrząc w telefon i bezwiednie pochłaniając obiad.

Patrząc na to wszystko zastanawiam się, jakie skutki przyniesie ta "nowoczesność"?

Nadwaga i cukrzyca, czy grożą także twojemu dziecku?

Jedna trzecia wśród polskich ośmiolatków ma nadwagę lub jest otyłych.  To oznacza, że w 25 osobowej klasie średnio ośmioro dzieci waży za dużo.

Takie wyniki przyniosło, przeprowadzone pod koniec 2016 roku, badanie w ramach WHO European Childhood Obesity Surveillance Initiative (COSI) we współpracy z Instytutem Matki i Dziecka. Przebadano wtedy 3400 uczniów drugich i trzecich klas szkół podstawowych. Średnia wieku dzieci wyniosła 8,5 roku. Jedna trzecia z nich (31,2 proc.) cierpi z powodu nadwagi (18,5 proc.) lub otyłości (12,7 proc.).

Mimo to, tylko 14% rodziców uznaje,  że dziecko ma nadwagę. A co z pozostałymi 17 procentami?
Czy ich rodzice nie zdają sobie z tego sprawy? I w związku z tym,  te 580 z przebadanych dzieci i średnio 17 na 100 nadal tyje?

Dlaczego ilość otyłych dzieci rośnie powoli, ale stale od 40 lat?

Co robić, kiedy Twoje dzieci się kłócą?

Staś wyrywa Jasiowi łopatkę i bije go po głowie.
Kasia krzyczy na Zosię i wbija paznokcie w jej ramię.
Kolejna awantura wisi na włosku. Masz dość.
Nie wiesz co robić.

Rzucić się na pomoc? Rozdzielać kłócące się dzieci?
A może poczekać, aż same sobie poradzą?
W końcu nie będziesz przy nich zawsze i kiedyś będą musiały poradzić sobie same. Nie tylko z rodzeństwem.

Zgodne rodzeństwo. Czy to w ogóle jest możliwe?

Mamo!!! Maaamooo!!!! Ona mnie bije!
A on mi zabrał książkę!
Mam jej dość! Po co ją urodziłaś?
Nienawidzę go! Widzisz jaki jest wredny?

Kłótnie rodzeństwa, ich zazdrość i rywalizacja uprzykrzają Ci życie. Wciąż wyrywają sobie zabawki. Biją się. Ciągną za włosy.  Przezywają.

A miało być tak pięknie. Dwoje, może więcej dzieci, wspaniała, harmonijna rodzina.
Mieli bawić się ze sobą, rozmawiać, cieszyć się swoim towarzystwem, uczyć się współpracy, dzielenia się, dbania o innych.
Niestety rzeczywistość trochę różni się od wyobrażeń. Nawet nieco bardziej niż trochę.

Na szczęście mamy wpływ na relację między naszymi dziećmi. Co możemy zrobić, aby dzieci tworzyły zgrany duet, cieszyły się sobą i budowały dobry, silny związek?

Dlaczego warto podejmować postanowienia noworoczne?

Dzieci rosną, kot tyje, a my się starzejemy. Bez wysiłku. Bez planowania. Bałagan i dodatkowe kilogramy też pojawiają się niepostrzeżenie. Niestety nie wszystko ma tę właściwość. Dlatego co roku planujemy. Że będziemy więcej ćwiczyć (ach ten kalarofer z młodości!), więcej czasu spędzać z rodziną, lepiej słuchać, nauczymy się hiszpańskiego itd. 

Co roku 80 % z nas planuje. Co roku większości się nie udaje. Tylko 8% pod koniec roku może uczcić sukces. Więc może nie warto?  A może spróbować dołączyć do tych nielicznych?

Dlaczego?